Groote Schuur Hospital; everything is different

I’m sorry for the people who can’t understand Dutch, but I decided to write my blog in Dutch from now on, while it just takes less time. I discovered that I just don’t have time to write stuff, because there is so much to do here.

Het is nu een week geleden dat ik samen met Maarten het op vliegtuig naar Kaapstad stapte. Het is bizar hoe veel dingen er al gebeurd zijn sinds ik van Schiphol vertrokken ben. Eigenlijk hebben we nog geen moment stil gestaan. Gelukkig heb ik vandaag een dagje vrij.

In Kaapstad aangekomen, na een prima vlucht, aangezien we net als sommige dikke Amerikanen beide 2 stoelen tot onze beschikking hadden, kwamen we ’s ochtends om 7u aan. Nadat we een redelijke nacht hadden gehad, moesten we nu toch eens wat zaken gaan regelen. Niet veel later hadden we beide een sim-kaart voor onze paupere telefoons, die zelfs niemand in Kaapstad wil stelen (expres onze smartphones thuis gelaten). Soms mis je wel eens handige apps, maar ook wel lekker om niet meer al die (vaak nutteloze) whatsapp berichten te krijgen van de duizend groepen waar je je ooit voor in hebt geschreven.
Onze volgende missie; een hostel. We bleken niet echt veel keus te hebben, aangezien alles al vol zat, maar gelukkig was er een kamer voor twee in het Kimberly hostel in het centrum. Nu we een dak boven ons hoofd hadden, konden we op zoek gaan naar een auto. Jelle (mijn huisgenoot, die zelf voor onderzoek op de traumachirurgie in het Groote Schuur Hospital, GSH, heeft gezeten) had ons van te voren gelukkig al een adresje gegeven. Zelf had ik mijn rijbewijs een paar dagen voor mijn vlucht gehaald en met een spoedaanvraag nog net voor vertrek kunnen ophalen. Het leek me niet echt slim om meteen te gaan rijden; de auto heeft geen stuurbekrachtiging, ze rijden links, je zit dus rechts en je moet met links schakelen en ze rijden als idioten (mn de bussies, die als taxi’s fungeren en zeer goed zijn in toeteren en om de seconde van baan verwisselen). Na onze ‘auto’, lees barrel, te hebben opgehaald, zijn we maar eens gaan kijken voor een permanente woning. Onderweg naar het internetcafe, was ik alleen maar om me heen aan het kijken. Wat is het ongelofelijk mooi hier. De stad wordt omgeven door een enorm gebergte; Table mountain (Tafelberg). De Tafelberg is ongeveer drie kilometer en op het hoogste punt een kilometer. Aan de linkerzijde van de Tafelberg heb je ‘Devils peak’ en aan de rechterkant wordt de Tafelberg geflankeerd door de ‘Twelve Apostels’ en ‘Lions head’. Een enorm handig oriëntatiepunt om de weg te vinden. http://goo.gl/maps/oDfeG
In het internetcafé hebben we 3u lang adresjes gebeld en gemaild, maar eigenlijk kwam er niet echt iets productiefs uit. Toen we terugreden naar het hostel en we onze auto hadden geparkeerd, kwam ik er achter dat de parkeerautomaten hier ook kunnen lopen. Op elke straat staat een mannetje met een hesje aan (eigenlijk is iedereen hier met een hesje aan op eens iemand in functie) die je een paar rand (10 rand = 1 e) betaald als je weer weg gaat. Om onze teleurstelling van onze zoektocht naar een kamer achter ons te laten, leek het ons wel een goed idee om het nachtleven te verkennen. Maarten is hier 2 jaar geleden geweest voor zijn onderzoek en hij wist nog wel een leuke plek om iets te drinken. Niet veel later stonden we op longstreet; een lange straat met alleen maar barretjes en clubs, waar het enorm druk is in het weekend. Uiteindelijk kwamen we uit in ‘the Dubliner’, een gezellige irish pub waar live muziek wordt gespeeld. Het mooie was eigenlijk dat we er pas halverwege de avond achter kwamen dat er boven ook nog een heel groot stuk is waar er veel meer gedanst wordt en je een balkon hebt waar je kan chillen. Eigenlijk hebben de meeste tenten hier wel een balkon, waar je uitzicht hebt op de gekte die zich afspeelt in longstreet.

De volgende dag hebben we onze zoektocht voor een kamer voortgezet. Bij gebrek aan een huis voor 3 maanden zijn we uiteindelijk gaan kijken bij een hostel, het Baobab hostel in Observatory (‘Obs’ voor de locals). Niet de beste buurt, maar wel lekker dicht bij het GSH. Om eerlijk te zijn was het niet ideaal, maar het was wel fijn om iets achter de hand te hebben. Omdat we het nu wel even helemaal klaar waren met onze zoektocht, besloten we het strand is uit te checken. Maarten besloot de autosleutels veilig in de auto te bewaren. Helaas betekende dit dat we moesten wachten tot we een reservesleutel zouden krijgen. Dit was eigenlijk helemaal geen probleem, want we konden chill op het strand liggen. Dit was waarschijnlijk het eerste moment om eens stil te staan en te genieten van het prachtige uitzicht. Naar het strand gaan zonder een duik te nemen, kan natuurlijk niet. Dat hebben we snel afgeleerd toen we in het ijskoude water stonden en ik begon te beseffen dat we in de Atlantische Oceaan stonden. Aan het eind van de middag hadden we het geluk dat we precies op het juiste moment over de bergen heen reden en we een prachtige zonsondergang zagen.
‘s avonds leek het me leuk om weer eens iets anders te zien en zijn we naar Camps Bay gegaan. Camps Bay is het rijkere gedeelte en dat is te merken. Het gehalte blanken, Porsches en grote huizen neemt gestaag toe op de weg van het centrum naar Camps Bay. Netjes gekleed waren we klaar voor een drankje in ‘Caprese’. Helaas was het al een beetje leeg aan het lopen. Op advies van de barman zijn we naar ‘Fiction’ gegaan, een club in het centrum. Met het idee dat dit ook een iets chiquere club zou zijn, kwamen we bedrogen uit. Haha stonden we daar veel te netjes op een super alternatief feestje, maar we zijn in ieder geval niet geweigerd omdat we te netjes gekleed waren.

Zondag was het prachtig weer. Timmers had in Nederland al verteld over iemand die hij hier 2 jaar geleden ontmoet had en hem had uitgenodigd voor zijn bruiloft. Ook hem hadden we al ingeschakeld om een huis te vinden. ’s Middags zijn we met hem, Henry, gaan lunchen en heb ik voor het eerst wat locals ontmoet. Wel bizar dat er uiteraard weer 3 artsen in het gezelschap waren en het meteen weer over geneeskunde ging, het is ook overal op de wereld hetzelfde liedje:P. Aan het eind van de middag besloten we toch om in het Baobab hostel te trekken. Vroeg naar bed, want morgen zouden we voor het eerst naar het GSH gaan. De meeste mensen kennen het GSH waarschijnlijk van de eerste geslaagde harttransplantatie door chirurg Christiaan Barnard op 3 december 1967.
Dit was zeker niet mijn beste nacht; om 4u schrok ik wakker van een enorm kabaal. Het was de moskee (huh ik was toch in Afrika?) die vol overtuiging een oproep deed tot een gebed. Nadat ik dit beleefd had afgeslagen en ik mijn oordoppen in deed, werd ik een uur later weer wakker. Blijkbaar is het normaal om om 5u ’s nachts het maximale volume van te t.v. te testen en muziek te luisteren. Een of andere agressieve rap later was ik i.i.g. wel wakker.

De eerste dag zijn we begonnen met het meelopen van de ochtenronde. Fijn ook dat we enorm verbrand waren en mijn neus licht gaf in het donker, naja opvallen deden we i.i.g. wel; naast rood zijn we beide ook niet de kleinste. Wel handig op zich want we liepen met welgeteld 10 zusters en 8 artsen/co-assistenten langs alle patiënten. Ik schaamde me soms in Nederland al voor de ‘witte jassen stoet’, maar dat valt dus reuze mee in vergelijking. Hier draagt niemand trouwens een witte jas, sterker nog sommige dragen scrubs (in alle kleuren) en sommige hebben zelfs hardloopschoenen aan (zou je in Nederland eens moeten proberen, dan word je gelijk als apaat versleten). Eigenlijk ziet iedereen er net zo verschillend uit als alles in het ziekenhuis; geen bed is hetzelfde. De afdeling traumachirurgie bestaat uit een aantal delen; the green zone, the yellow zone en the resuscitation room. Patiënten die binnenkomen worden getrieerd (a.d.h.v. de ernst van de aandoening worden ze in een bepaalde zone ingedeeld). De verpleegkundigen zien eruit als militairen; er is een bepaalde rangvolgorde, die ik nog steeds niet helemaal begrijp. Ze worden ‘sisters’ genoemd (misschien met een reden aangezien de benaming verpleegkundige voor sommige een overstatement is, oftewel sommige bakken er niks van). Na het rondje langs de patiënten, lijkt het erop dat 95% van de patiënten komt ivm een GSW (guns shot wound), een (community) assault of een MVA (motor vehicle accident), aangezien de bussies hier geen gordels hebben en ze er een dubieuze rijstijl op na houden.
Verder zijn we die dag bezig geweest met het regelen van een pasje, een parkeerkaart en hebben we met onze begeleider uit Nederland gesproken, die nu toevallig ook in het GSH werkt. Eigenlijk was dinsdag daarom ook onze eerste echte volle dag. We hebben die dag 2 meisjes ontmoet (ook van het EMC), die onderzoek doen op de afdeling traumachirurgie. Zij zitten hier al een aantal maanden en hadden een aantal goede tips.

Altijd weer fijn zo’n eerste dag; geen idee waar alles ligt, waar je moet zijn en hoe het in zijn werk gaat op de afdeling. Gelukkig ontmoetten we die dag ook 2 Duitse co-assistenten, die heel behulpzaam waren en een aantal dingen uit konden leggen waar de artsen geen tijd voor hadden. Ze hadden ons al snel uitgenodigd om donderdag samen te gaan eten en van te voren naar Signal Hill te gaan. Victor (a.k.a. Vjeze) was inmiddels ook aangekomen en samen met een aantal Duitsers zijn we Signal Hill opgereden om van het uitzicht op de ‘Twelve Apostels’, ‘Lions head’ en Kaapstad te genieten (uiteraard met een biertje). Die avond heb ik ook iemand gesproken die een co-schap plastische chirurgie in het GSH doet. Misschien nog een idee om een paar weken bij de plastische mee te kijken aangezien we soms met best wat co’s op de afdeling staan (inmiddels hebben we een rooster gemaakt om te voorkomen dat ieder een teen van de patiënt kan onderzoeken).

Afgelopen weekend hadden we weer helemaal volgepland. Het is wel duidelijk dat Kaapstad een wereldstad is, er is altijd wel iets georganiseerd. Vrijdag zijn we naar Club 31 gegaan; een bar op de 31ste verdieping van de ABSA bank met een geweldig uitzicht. Zaterdagochtend zijn we op tijd weer opgestaan om ‘The Old Biscuit Mill’ uit te checken. Dit is de plek waar, zo heb ik het begrepen, heel brak Kaapstad zich ’s ochtends verzameld om zich te vergrijpen aan allerlei hapjes en smoothies. ’s Middags ging Timmers naar een bruiloft en zijn Vjeze en ik gaan chillen op het strand.
Zondag zijn we naar Waterfront geweest, de havendok van Kaapstad en een plek waar veel restaurants zijn. Hier was de ‘Red Bull Flugtag’. Een soort ter land, ter zee en in de lucht, of in ieder geval het in de lucht gedeelte ervan. Deelnemers werden met een zelfgemaakt vliegtuig van een 6 meter hoog platform afgeduwd en moeten zo lang mogelijk in de lucht blijven. Supercool om te zien en ook grappig dat Franky Zapata een flyboarddemo kwam geven. Dit heb ik zelf in Nederland als eens gedaan, zeker het aanraden waard! http://www.youtube.com/watch?v=lM8kEHjQz9U

Wow, ik zie nu dat het een enorm lang verhaal is geworden. Naja volgende keer zal ik het iets korter houden. Vandaag maar weer op zoek naar een huis. Om 16:00 uur hebben we een bezichtiging gepland, dus ik ben benieuwd...

Tot snel!