The Final Countdown

In het ziekenhuis begint het langzaam wat drukker te worden. Laatst had ik tijdens een dagdienst twee jongens van 14 en 15 jaar, die door een klasgenoot (15 jaar!) waren neergeschoten. Gelukkig waren er bij beide patiënten geen vitale organen betrokken. Dit gun je natuurlijk niemand, maar het is altijd extra erg als het een kind betreft. Ook was het raar om dit verhaal onderweg in de auto op de radio te horen. We waren op weg naar het concert van de Red Hot Chili Peppers (RHCP). Victor en Maarten hadden last-minute (3 uur voor het concert) nog even kaarten op de kop kunnen tikken voor minder dan 20 euro. Als voorprogramma trad ‘Die Antwoord’ op. Je weet wel die bizarre gasten die Afrikaans rappen en nog bizardere clips hebben. http://www.youtube.com/watch?v=AIXUgtNC4Kc. Het RHCP-concert was compleet uitverkocht en het Greenpoint stadion zat dus stampens vol. Onze zit plek was misschien helemaal weggestopt in het bovenste hoekje van het stadion, maar dat maakte eigenlijk niet uit, want je kon gewoon staan waar je wilde. En, ook al zijn de RCHP al in de vijftig, het was een geweldige show en alle bekende nummers kwamen voorbij.

Zoals ik in mijn vorige blog al schreef hadden we deze maand bezoek van de Nederlandse hockeydames. Uiteindelijk hebben ze gewonnen van Zuid-Afrika, Engeland en Australië en moesten ze de finale spelen tegen Zuid-Afrika. Waar de wedstrijd tegen Engeland erg rustig was (alsof je naar een amateurwedstrijd zou gaan), was het gezellig druk bij de finale. Geweldig dat Nederland op 7 februari de finale tegen Zuid-Afrika moest spelen. Het was een spannende wedstrijd, maar de ‘gouden’ dames waren met 3-1 toch te sterk voor de nummer 11. Uiteraard hebben we de Nederlandse dames hiermee persoonlijk gefeliciteerd (heel grappig dat je gewoon het veld op kon lopen om even een praatje te maken).
Naast het Nederlandse hockey hebben we laatst ook iets typisch Zuid-Afrikaans gedaan; braaien. Vjeze en ik waren uitgenodigd om te komen braaien in Table view. Een braai is eigenlijk hetzelfde als bbq-en bij ons, maar op de een of andere manier is het toch net iets anders. Het was vooral leuk omdat we de enige buitenlanders waren tussen alle Zuid-Afrikanen. De meeste kenden elkaar nog van de middelbare school en het was dus wel bijzonder dat wij hierbij konden zijn.

Naast alle mooie dingen in Kaapstad, is de andere kant vaak ook goed zichtbaar als je net iets verder kijkt. Het merendeel van de mensen woont nog steeds in een van de ‘townships’. Mitchell's Plain, Gugulethu, Nyanga, and Khayelitsha zijn de townships in Kaapstad, waarvan Khayelitsha met 450.000 officiële inwoners de grootste is (geschat wordt dat het werkelijke aantal het dubbele is). De meeste patiënten die ik zie, komen uit één van deze wijken (ik hoef dus denk ik niet uit te leggen dat het hier niet veilig is). Laatst ben ik voor het eerst in een ‘township’ geweest. Een vriendin had ons aangeraden om een keer mee te gaan naar Gugulethu. We zijn daar naar AmaZink Live geweest; een theater-/dansvoorstelling van mensen die uit deze ‘township’ komen. Het is nog redelijk onbekend, maar toch waren er eigenlijk alleen maar toeristen (ik had verwacht dat er ook veel ‘locals’ zouden zijn). De show vertelt het verhaal van de oprichting van de show. De liedjes en de dans werkten zo aanstekelijk dat wij als publiek op een gegeven moment zelf ook aan het dansen waren. Dezelfde avond nog zijn we in Stellenbosch uitgegaan met één van de hoofdrolspelers.

Afgelopen weekend zijn Victor en ik voor een lang weekend naar Stellenbosch gegaan (Timmers is op dit moment aan het rondreizen in Zambia). Stellenbosch is een stad 50 km ten oosten van Kaapstad. Met 120.000 inwoners en 25.000 studenten is het een typische studentenstad en dat hebben we gemerkt. Doordat de studenten net weer begonnen aan het nieuwe semester, waren er de nodige mooie evenementen georganiseerd. We zijn de eerste dag meteen naar de campus gegaan om eens rond te vragen wat er allemaal georganiseerd wordt. Op donderdag kwamen we uit bij ‘Nerina’, een van de 12 vrouwen ‘residences’ (te vergelijken met de studentenverenigingen in Nederland, maar dan woont iedereen in één huis). Hier was een picknick georganiseerd met een optreden van Kaleidoskoop (een Afrikaanse band). Het is nog steeds grappig om Afrikaanse lyrics te horen: http://www.youtube.com/watch?v=Fai7iLmD80s. Niet toevallig dat juist deze band er was aangezien Stellenbosch de enige Zuid-Afrikaanse universiteit is die nog hoofdzakelijk Afrikaanstalig is.
De volgende dag zijn we gaan lunchen met mijn ouders. Zij waren inmiddels aan het einde van hun reis gekomen. Met de zon in de rug hebben we heerlijk gegeten en verhalen uitgewisseld in een van de restaurantjes in de buurt van Dorpstreet. Met een volle maag zijn Victor en ik vervolgens naar Simonsberg gegaan. Simonsberg is één van de 9 mannen ‘residences’ en die dag gastheer van de jaarlijkse paardenrace. Bij deze race moeten de 1e jaars met een houten paard zo snel mogelijk een parcours afleggen. Zoals bij een echte paardenrace was er een chique dresscode en kon er op de ‘paarden’ gewed worden. Er was een geweldige sfeer en het voelde net alsof ik me in een ‘American high school’ film waande. Zo stonden de heeren van de senaat ‘jasje dasje’ aan de champagne om af en toe bier naar de sjaars te gooien. Na afloop lukte het op de een of andere manier om langs een aantal hekken te komen en stonden we opeens in het herenhuis met een fles wijn die ons was aangeboden door de eigenaar van ‘Tollies’ (de grootste nachtclub in Stellenbosch!). Vervolgens kregen we een lift achterin een ‘bakkie’. Dat is echt typisch Afrikaans http://www.kapstadt.de/asco/images/aftraffic/bakkie.jpg We zijn die avond naar ‘The Terrace’, ‘Tollies’ en uiteindelijk de ‘Springboks’ gegaan.
Op zaterdag hadden we eigenlijk een winetasting gepland, maar toen we in de auto hoorden dat dit pas om 17u afgelopen zou zijn, hebben we deze naar zondag verplaatst. En daar hadden we een hele goede reden voor: Hoenderdag! Op Helshoogte (een mannen ‘residence’) wordt één keer per jaar Hoenderdag gehouden. Victor en ik dachten allebei hetzelfde: ‘moenie dit misloop nie’. Een impressie: zonnig weer, superveel studenten, chille muziek en een mooie sfeer. Eigenlijk zoals alle studentenfeestjes zouden moeten zijn. Na een mooie avond moesten we er zondag weer op tijd uit. Dit keer gingen we dan echt wijnproeven. Best vreemd aangezien ik eigenlijk helemaal niet van wijn houd :S. Perfect voorbereid (brak en zonder ontbijt) begonnen we aan onze wijnproeverij. We hebben in totaal 4 ‘wine estates’ bezocht: Tokara, Boschendal, Dieu Donné en Fairview. http://goo.gl/maps/1HHE7 Uiteindelijk ben ik wijn i.i.g. al meer gaan waarderen. Dat moest ook wel aangezien ik bij elkaar ongeveer 20 wijnen geprobeerd heb. Voldaan en als echte connoiseur keerden we weer terug in Kaapstad.

Naast alle leuke dingen ben ik op dit moment bezig om een klinische les te schrijven om deze in het NTVG te publiceren. Verder hoop ik dit weekend samen met Victor nog een paar laatste drukke nachtdiensten mee te pakken in het weekend. Zo lang de Capetonians alcohol blijven drinken, blijft er genoeg te doen in het GSH.

Er is een rare periode aangebroken; het besef dat ik binnenkort in het vliegtuig naar het barre Nederland stap, wordt als maar groter. Begrijp me niet verkeerd. Ik heb natuurlijk hartstikke veel zin om iedereen in Nederland weer te zien, maar Zuid-Afrika is gewoon zo’n geweldig land. Stiekem ben ik als een blok gevallen voor Kaapstad; het weer, de natuur, de (kite)surfspots, het uitgaansleven, de mentaliteit (zoals ze het hier zouden zeggen: ‘chilled’) en natuurlijk de mensen.
Toen ik vanuit Nederland bezig was om mijn co-schap in Kaapstad te regelen, vond ik 3 maanden best wel lang. Ik hoef officieel ten slotte maar 7 weken een keuze co-schap te doen. Nu weet ik wel beter. Ik zou hier makkelijk nog 3 maanden kunnen wonen. Er zijn nog zoveel dingen die ik nog zou willen doen en er is zo weinig tijd. Tja er zit misschien niks anders op dan nog maar eens terug te gaan. Ek weet dit seker. Ek is net nog nie klaar met hierdie stad