Not the days in life, but the life in your days

De laatste dagen voor ons in Kaapstad zijn aangebroken en dat is te merken. Iedereen probeert de laatste dingen van zijn lijstje te strepen. Zo stond bij mij Table Mountain verreweg bovenaan. Helaas hadden Timmers en Vjeze dit al een keer gedaan. Gelukkig wilden Calene (collega uit GSH) en een vriendin mee. Om de top te bereiken zijn er meerdere paden mogelijk. Zo wist ik dat Victor en Maarten de route aan de kant van de kabelbaan hadden genomen. Van veel mensen uit Kaapstad had ik echter begrepen dat de kant vanuit Kirstenbosch veel mooier is. Het plan was dus om deze route, ‘Skeleton George’, te nemen. Om 4 uur begonnen we aan onze tocht en ik ging er vanuit dat het ongeveer 2 uur zou duren. Toen we al een pittig eindje gelopen hadden, vroeg ik aan iemand die op de weg terug was hoe lang het ongeveer nog naar de top was. Het bleek nog 3 uur te zijn! Niet alleen zou het dus nog een enorme klim zijn, maar we zouden we ook te laat zijn om de kabelbaan terug te pakken. Het was wel balen, maar we hadden vanaf daar toch eigenlijk ook wel een heel mooi uitzicht over de stad.

Behalve Table Mountain is Lions head ook van de bergen die je ‘gehiked’ moet hebben. Eerder hadden Victor en ik al een poging gedaan deze bij volle maan te beklimmen. Uiteindelijk zijn we toen niet helemaal naar de top geweest, omdat het zonder zaklamp in het donker te gevaarlijk was. Dat zat ons beide toch wel dwars. Gelukkig kregen we afgelopen maandagmorgen een herkansing.
Die zondagnacht hadden we onze laatste avond uit gevierd met onze Nederlandse vriendinnen Sabine en Jody in Caprese en St. Yves in Camps Bay. Victor en ik zijn hierna meteen doorgegaan om de zonsopkomst te zien van af Lions head. Om 4:30 begonnen we in het pikkedonker aan onze quest. Toen we eenmaal bij het moeilijkere stuk aankwamen, leek het ons slim om hier even te wachten tot het iets lichter zou worden. Voor onze veiligheid bleek het uiteindelijk niet te uit te maken. Terwijl wij tegen onze slaap aan het vechten waren, hoorden we opeens iemand aankomen. Ik moest meteen aan het verhaal denken dat er wel eens toeristen beroofd worden op Lions head. De combinatie van dit verhaal en het feit dat het enorm donker was, had ons erbij gebracht om aan het begin van onze klim beide een grote steen mee te nemen. Hmm was dit dan misschien het moment deze te gebruiken? Timmers was op dat moment aan het werken in het GSH en ik zag één van de volgende casus al voor me: ‘35 yr old male found on Lions head, mechanism of injury unknown, intubated, GCS 8t’ skull base fracture suspected, of ’24 yr old male and 25yr old male found at Lions head with multiple stabwounds’. Toen hij dichterbij kwam, probeerden we een gesprek aan te knopen om te zien of het misschien ook een ‘hiker’ was. De man reageerde in warrig Engels en leek geintoxiceerd al dan niet verward te zijn. Ook had hij iets in zijn rechterhand. We konden het beide niet goed zien, maar dachten allebei het zelfde: ‘het is een mes’. Ik voelde me als een jager uit de prehistorie: in het pikkedonker gewapend met een steen. Ik dacht nog bij mezelf: ‘gelukkig zitten wij hoger op de berg en hebben wij voordeel in deze situatie’. Gelukkig ging hij na een paar halve Engelse zinnen weer terug naar beneden. Niet wetende of hij weer terug zou komen, zaten we vervolgens vol met adrenaline te wachten tot het lichter werd. Op een strategische positie op de berg met de steen vastgeklampt in onze rechterhand, hield Victor de ene kant van het pad in de gaten en ik de andere. Toen er vervolgens nog iemand aankwam, zaten we er helemaal klaar voor. Gelukkig reageerde deze man wel adequaat en het bleek net als ons een ‘hiker’ te zijn. Ook hij wist niet wat er met die andere man aan de hand was. Dit gaf ons weer rust en we vervolgden onze weg naar de top. Moe van het uitgaan en de klim, maar voldaan kwamen we aan. Wat een geweldig uitzicht!
Op de terugweg kwamen we aardig wat mensen tegen. Stuk voor stuk waren ze goed uitgerust met berg/sportschoenen en sportkleding. Stonden wij daar in onze uitgaanskleding.
Bijna weer terug bij de auto, zag ik links van mij opeens heel dichtbij een uil zitten. We konden zo bizar dichtbij komen; het leek net een pop.

Afgelopen zaterdag ben ik voor een van de laatste keren gaan surfen met Alex. Eerlijk waar was dit een van de beste dagen die ik heb meegemaakt. De golven in Muizenberg waren perfect! Het liefst was ik nog langer gebleven, maar we hadden ‘s middags al andere plannen. We zijn met 2 meiden die we hier hebben leren kennen (Frederique en Johanna) gaan sandboarden. Ik had al gehoord dat het een beetje tegenvalt als je het vergelijkt met snowboarden, maar ik wilde het toch een keer proberen. Uiteraard kwamen we te laat aan (dat is nog eens inburgering). Na een uitgebreide uitleg (‘hier is wax, veel plezier’) konden we aan de slag. En toen kwam ik er achter; sandboarden is een slap aftreksel van snowboarden. Uiteindelijk zijn we maar de meest bizarre dingen gaan proberen om het toch wat uitdaging te geven. Denk aan: shove-its, 180’s, achteruit, salto’s van de duin en met zijn tweeën op een board. Dit betekent niet dat alles daadwerkelijk goed is gegaan:P Mede hierdoor was het sandboarden toch nog een succes
Na het sandboarden zijn we met zijn drieën een ‘nightshift’ gaan doen.
Na een korte nacht zijn we samen met de Amerikanen (kenden we van de wijnproeverij in Stellenbosch) naar Mzoli’s gegaan. Mzoli’s is een slager in Gugulethu (één van de townships in Kaapstad), die erg populair is geworden en iets waar je geweest moet zijn (een leuke bijkomstigheid als je het ook kan na vertellen:P). Je haalt eerst vlees en brengt deze dan vervolgens naar een braaiplek waar het vlees voor je gebraden wordt. Het was, zoals voorspeld op een zondag, erg druk. Het leuke is dat er een mix is van ‘locals’ en toeristen. Er heerst een gezellige doch onvoorspelbare sfeer. Na een paar biertjes zijn we dan ook weer op tijd vertrokken.

Maandag hebben Victor en ik onze laatste golfles gehad. We zullen verder thuis aan onze ‘swing’ moeten werken. ’s Avonds hebben we met zijn drieën ons laatste avondmaal gegeten. We hadden gereserveerd bij een Afrikaans restaurant. Altijd in voor iets nieuws hadden Vjeze en ik het speciale bier uit Gugulethu besteld. Tja je moet toch ook cultuur proeven? Gadverdamme wat kan cultuur vies zijn zeg. Beleefd dat Vjeze was, vertelde hij dat het lekker was en wilde hij het opdrinken. Tenslotte heeft zelfs Victor opgebiecht dat het toch echt niet te drinken was en ik denk dat zijn maag hem nog altijd dankbaar is. Het eten was overigens geweldig. We hebben everzwijn, krokodil, koedoe, springbok en impala gegeten.

Vanavond wordt onze laatste avond in Kaapstad en dit moet dus zeker gevierd worden met een ‘goodbye party’. We hebben naast voldoende bier een wijn ook Zuid-Afrikaanse vlaggen gekocht waar mensen op kunnen schrijven als aandenken.

Morgen is mijn laatste dag. Wat ik ga doen met mijn laatste dag? Ik heb geprobeerd de laatste dagen een kitesurfles te nemen. Helaas is er te weinig wind, dus voor morgen zal ik toch iets anders moeten verzinnen. En dat is nou een groot verschil tussen mijn leven hier en in Nederland. In Nederland is mijn agenda volgeschreven en plan ik alles. Hier is er ruimte voor spontaniteit.

So what am I going to do tomorrow? I don’t know and I like it!!